Living with an Open Channel , Feeling, Seeing, and Staying True in a World That Doesn’t Always Get It.

The invisible world has never really been invisible to me. Even as a child, I could feel it sometimes intensely, sometimes softly but always present. I dreamed vividly. I could sense the atmosphere in a room with sharp precision, often catching just one line from a conversation that revealed more than the words being said. I could feel people’s emotions deeply but for a long time, I didn’t know what to do with all of it. It made me wobbly. Unsteady. Insecure.

At the same time, I felt a strong connection with the stars, the moon, the mystery of the night. I’d often sit by the window at night, staring at the sky, wondering about everything and nothing. I saw flashes of light, felt strange sensations, and always had the sense I wasn’t alone. And once I was old enough not to be afraid of spirits or the dead, I started reading about the afterlife. This was before Google knew everything. The information was limited, but my curiosity was endless.

Following My Own Intuition

From a young age, I started following my heart and my intuition often going against what others around me expected. I was stubborn, and now I’m thankful for that. Because that stubbornness was really a form of deep inner knowing.

Back then, I wasn’t fully aware of my sensitivity. I often felt more off balance than in harmony, but even so, I kept following what felt true. I made bold choices in my work and in life. I’ve had successes and tough lessons. But through it all, I learned that my sensitivity isn’t a weakness. It’s a strength.

A Moment of Clarity

That realization really hit me in 2012, while I was painting for an exhibition. I was completely focused, lost in the creative process. At one point, I dipped my brush in the water, looked to the side and suddenly saw a woman standing next to me. Elderly, grey-white hair, blue sweater. She was clear as day. But only for a moment. I was startled, and she disappeared.

I questioned whether it had really happened. I even waved my hand through the air to see if I could feel something. Nothing, of course. Watched to many movies, I thought. I turned back to paint, but a few minutes later she was there again, in the corner of my eye. Again, I flinched.

I cleaned my brushes and stopped painting for the day. I did say, out loud:
 “Thank you for your help, but I’m not ready to see you yet.”

After that moment, a lot shifted. I started speaking with my spirit guide, asking for help and insight. And that’s when truly remarkable things started happening.

A New Chapter: Motherhood

A few months later, my son was born. I realized early on that he too had a wide open channel, deeply sensitive. He would respond to my thoughts, communicate with animals in ways that amazed me.

That’s when I made a choice: 
I want to help him keep that channel open.

With everything I’ve learned over 30+ years, I want to support him so he never has to shut himself down like I once did. So that he feels safe to express himself, even if it looks or sounds different from what’s considered “normal.”

That takes an active approach. Because let’s be honest: as a society, we’re still learning how to hold space for this kind of sensitivity. But the tide is turning. More and more sensitive children and adults are coming to Earth. We can’t ignore it anymore. The change is necessary.

For Everyone with an Open Channel

If you recognize yourself or your child in this story, please know:
 You’re not alone.
 You’re not weird. 
You’re not too sensitive.

You are open. In tune. And that’s not a burden, it’s a gift.

Keep listening to your inner knowing.
 Stay close to yourself.
 And if it all feels wobbly sometimes remember: you are growing.
 Enjoy your growth!

Journaling Prompts. Living with an Open Channel

Take a quiet moment for yourself. Breathe deeply a few times

and let your answers flow freely without judgment, without editing. Just write what wants to come through.

About your sensitivity

* When did I first notice that I experienced things differently than others?


* What early experiences taught me to hide or embrace my sensitivity?


* What do I find challenging about my sensitivity and what do I appreciate?


About the invisible world

* Have I ever felt, seen, or heard something I couldn’t explain? How did that affect me?


* What beliefs (conscious or unconscious) do I have about spirit guides, energy, or the afterlife?


* What would I tell my younger self about intuitive experiences?


About intuitive living

* How often do I follow my intuition and when do I ignore it? Why?


* What decisions in my life have I made purely based on feeling? What did they bring me?


* How does it feel in my body when something is truly right for me?


About (conscious) parenting

* What is my child reflecting to me at this moment?


* In what ways am I creating space for my child to be fully themselves even if that looks “different”?


* How can I hold space today for both my child’s sensitivity and my own?


Reflection

* What have I (re)discovered about myself today?


* What do I want to approach differently going forward in my sensitivity or in parenting?


* What intention do I want to set for the days ahead?


Leven met een open kanaal, over voelen, zien en jezelf blijven in een wereld die dat niet altijd begrijpt.

De onzichtbare wereld is voor mij nooit echt onzichtbaar geweest. Als kind voelde ik haar al, soms intens, soms subtiel maar altijd aanwezig. Ik droomde helder. Ik voelde stemmingen in een ruimte haarfijn aan, wist vaak zonder uitleg wat iemand werkelijk bedoelde, en ving zinnen op die meer zeiden dan het hele gesprek. Ik kon emoties van anderen moeiteloos oppikken maar begreep lange tijd niet wat ik met al die indrukken aan moest. Ik werd er wiebelig van. Uit balans. Onzeker.

Tegelijkertijd voelde ik een diepe aantrekking tot het universum: de sterren, de maan, het nachtelijke mysterie. Uren kon ik uit het raam staren, de hemel in, mijmerend over wie we zijn en wat er nog meer is. Licht flitsjes, vreemde gewaarwordingen, het gevoel dat ik niet alleen was hoorde erbij. Toen ik eenmaal oud genoeg was om niet meer bang te zijn voor geesten of overledenen, begon ik mezelf langzaam te verdiepen in het hiernamaals. Dit was nog vóór Google alles wist. De informatie was beperkt, maar mijn nieuwsgierigheid oneindig.

Eigenwijs, eigen pad.

Al op jonge leeftijd begon ik keuzes te maken vanuit mijn hart, mijn intuïtie. Vaak dwars tegen de verwachtingen van mijn omgeving in. Ik was eigenwijs en daar ben ik nu dankbaar voor. Want juist dat eigen-wijs-zijn heeft me gebracht waar ik nu ben. Ook al was ik mij toen nog niet volledig bewust van mijn hooggevoeligheid en raakte ik daardoor vaker uit balans dan in balans.

Toch volgde ik steeds weer mijn gevoel. In mijn werk, in mijn relaties, in hoe ik leef. Ik heb moedige keuzes gemaakt, successen gevierd én harde lessen geleerd. Maar bovenal leerde ik dat mijn gevoeligheid geen last is, maar een kracht.

Een onverwacht moment van helderheid

Pas echt diep tot me doordringen deed het besef tijdens een bijzonder moment in 2012. Ik was een schilderij aan het maken voor een expositie en zat volledig in mijn creatieproces. Geconcentreerd, afgestemd, gefocust. Op een gegeven moment doopte ik mijn kwast in het water, keek opzij en zag plots vlak naast mij een vrouw staan. Oud, met grijs haar en een blauwe trui. Ze was er, helder en echt. Maar ook maar even. Ik schrok, en ze verdween.

Nog steeds twijfelend of het 'echt' was, voelde ik in de lucht naast me. Natuurlijk voelde ik niets, teveel films gekeken, dacht ik. Ik draaide me om en ging verder. Maar niet veel later stond ze er weer. Vanuit mijn ooghoek. En weer schrok ik.

Ik heb toen mijn spullen opgeruimd en ben gestopt met schilderen voor die dag. Ik zei nog hardop:
"Dank je wel voor je hulp, maar ik ben er nog niet klaar voor om je te zien."

Vanaf dat moment veranderde er veel. Ik begon echt contact te maken met mijn gids, mijn begeleiders, en vroeg hen om steun, inzichten, begeleiding. En die kwam.

Een nieuw kanaal open: moederschap.

Enkele maanden later werd mijn zoon geboren. Al heel snel merkte ik dat ook hij een open kanaal heeft een bijzondere, zuivere gevoeligheid. Hij hoorde mijn gedachten en reageerde erop. Hij communiceerde met dieren op een manier die ik alleen maar kon bewonderen.

Dat was het moment waarop ik besloot: ik wil zijn kanaal openhouden. Met alles wat ik inmiddels heb geleerd in ruim 30 jaar wil ik hem ondersteunen. Zodat hij zijn gevoeligheid niet hoeft te verstoppen zoals ik vroeger. Zodat hij zich vrij voelt om zichzelf te zijn, zonder zich 'raar' of 'anders' te voelen.

Dat vraagt om een actieve houding. Want als maatschappij zijn we er nog lang niet. Maar er is hoop. Want ik zie het overal: zoveel kinderen, zoveel volwassenen die op een diepere manier waarnemen, voelen, weten. De wereld verandert. En het is tijd dat we ruimte maken voor deze gevoeligheid dat we haar niet onderdrukken, maar juist erkennen als iets waardevols.

Voor iedereen met een open kanaal.

Als jij jezelf herkent in dit verhaal of je kind, weet dan: je bent niet alleen. Je bent niet vreemd. Je bent niet ‘te gevoelig’.
Je bent afgestemd. Open. En dat is geen last, maar een gave.

Blijf luisteren naar je gevoel. Volg je eigen pad. En als het soms even wiebelt weet dan: je groeit.


Geniet van je groei.

Journalingvragen – leven met een open kanaal.

Neem rustig de tijd. Adem een paar keer diep in en uit voordat je begint. Schrijf intuïtief, zonder oordeel, zonder filter. Laat je pen of toetsenbord gewoon volgen wat opkomt.

Over jouw gevoeligheid.

* Wanneer merkte ik voor het eerst dat ik anders waarnam dan anderen?


* Welke ervaringen uit mijn jeugd hebben mij geleerd mijn gevoeligheid te verbergen of juist te omarmen?


* Wat vind ik lastig aan mijn gevoeligheid – en wat waardeer ik eraan?


Over de onzichtbare wereld.

* Heb ik ooit iets gevoeld, gehoord of gezien wat ik niet goed kon verklaren? Wat deed dat met mij?


* Welke overtuigingen heb ik (bewust of onbewust) over contact met gidsen, energieën of overleden zielen?


* Wat zou ik mijn jongere zelf willen zeggen over intuïtieve ervaringen?


Over intuïtief leven.

* Hoe vaak volg ik mijn intuïtie, en wanneer negeer ik die? Waarom?


* Op welke momenten in mijn leven heb ik keuzes gemaakt puur op gevoel? Wat bracht dat

me?


* Hoe voelt het in mijn lichaam als iets klopt voor mij?


Over (bewust) ouderschap

* Wat spiegelt mijn kind mij op dit moment?


* Op welke manier probeer ik mijn kind te laten zijn wie hij/zij is, ook als dat anders is dan

‘de norm’?


* Hoe kan ik vandaag nog een veilige ruimte creëren voor de gevoeligheid van mijn kind (en die van mijzelf)?


Afrondende reflectie

* Wat heb ik vandaag over mezelf (opnieuw) ontdekt?


* Wat wil ik vanaf nu anders benaderen in mijn gevoeligheid of begeleiding van mijn kind?


* Welke intentie wil ik zetten voor de komende tijd?